Na pewno spotkaliście się z terminami takimi, jak radionika, radiestezja, biorezonans. Techniki te opierają się na podobnej zasadzie działania, która ma podłoże zarówno naukowe, jak i ezoteryczne. Czy radionika ma szansę działać? Jak powstała i jaka była jej droga?
Radiestezja – podstawa radioniki
Radionika to zdalna metoda diagnostyczno-terapeutyczna oparta na zasadach radiestezji. Radiestezja natomiast to termin wprowadzony w latach 30. XX wieku przez francuskiego księdza Alexisa Bouly’iego. Jej nazwa pochodzi od greckich słów radios – promień i aisthesis – odczuwanie.
Jest to dziedzina zajmująca się promieniowaniem, które jest emitowane przez każdą osobę, istotę, przedmiot czy cechę geograficzną. Podstawą radiestezji jest bowiem założenie, że cały Wszechświat opiera się na energii, a jej przejawami jest wszystko, co widzimy wokół – zarówno materia, promieniowanie, jak i wszystko inne, co jest obserwowalne.
„Zasada radioniczna” wykazana przez efekt K mówi o tym, że cały obiektywny świat naszego systemu obserwacyjnego – od atomu do ciał niebieskich – manifestuje swoją „osobowość fizyczną” w formie elektromagnetycznej. Również istoty żywe – od pojedynczej komórki do człowieka – uwidaczniają swoje istnienie w taki sposób. Ziemskie promieniowanie elektromagnetyczne wydaje się być syntezą wszystkich energetycznych przejawów pola elektromagnetycznego – także energii każdego z nas.
Narzędzia radiestezji
Według praktyków radiestezji energia określonej istoty czy przedmiotu może być wykrywana przez radiestetę przy pomocy jego zdolności lub specjalnych narzędzi, takich jak różdżka, w związku z czym radiestezję nazywa się też często różdżkarstwem. W praktyce radiestezji używa się również wahadełka, które umożliwia pracę na odległość – co nosi miano teleradiestezji. W takim przypadku pracuje się nie z określonym miejscem, materiałem czy osobą, a z mapą, fotografią, próbką włosów, paznokcia czy krwi jako „świadkiem” (ang. witness).
Radiestezja ma zastosowanie głównie w wyszukiwaniu żył wodnych czy surowców naturalnych, ale także w odnajdywaniu zaginionych osób, w archeologii czy biznesie, a także w celu doboru odpowiednich leków, żywienia i w diagnozowaniu oraz łagodzeniu objawów różnych chorób. To właśnie to ostatnie zastosowanie przyczyniło się do powstania radioniki.
Choć używana jest również w celu zmniejszenia objawów post-traumatycznych, osobiście uważam, że w tym celu terapia traum Havening jest o wiele szybsza i skuteczniejsza. Prawie wszyscy odczuwają kolosalnych korzystnych zmian od razu i efekt się utrzymuje permanentnie.
Czym jest radionika?
Radionika zaliczana jest do metod medycyny alternatywnej. Wykorzystuje wyżej opisane założenia radiestezji, opiera się więc na teorii, że każde ciało ludzkie emituje określony rodzaj promieniowania, stały dla zdrowego organizmu, a zmieniający swoją częstotliwość u osób chorych. Według praktyków radioniki organizm można przywrócić do stanu równowagi poprzez usunięcie zaburzeń energetycznych, a uczynić to można przez m.in. terapię falami elektromagnetycznymi.
Takie podejście stosował m.in. Rife przy pomocy swojego urządzenia do terapii falami. Obecnie wpływy radioniki można spotkać w różnych dziedzinach medycyny alternatywnej, takich jak właśnie terapia falami elektromagnetycznymi (EMT) czy biorezonans. Współcześnie standardowe urządzenia radioniki nie potrzebują do swojego działania prądu (urządzenia Rife'a potrzebują), a wszelkie okablowanie służy przepływowi energii otoczenia, przedmiotu czy osoby, z którą pracuje operator (Franks, 2000).
Początki radioniki
Podstawy radioniki ustanowił na początku XX w. amerykański neurolog Albert Abrams na podstawie badań swoich pacjentów. Zaobserwował on, że u osób cierpiących na różne schorzenia, zewnętrzne pole elektromagnetyczne powoduje odruchową reakcję mięśni brzucha zależną od rodzaju choroby.
Abrams wysnuł tezę mówiącą o tym, że każdy organizm i przedmiot emituje określone promieniowanie, które w przypadku choroby jest zaburzone. Przedstawił następnie ideę, że poprzez odpowiednie zbalansowanie nieprawidłowych częstotliwości promieniowania można wyleczyć zaburzenia i choroby danej osoby (Franks, 2000). Miał to uczynić poprzez specjalne urządzenia, które były źródłem promieniowania elektromagnetycznego (fal radiowych), natomiast do diagnozy, jak odkrył, nie potrzebował obecności pacjenta, a jedynie kropli krwi lub próbki jego odręcznego pisma.
Niestety, mimo rzekomo spektakularnych rezultatów swoich badań, teorie Abramsa nie zostały przyjęte w środowisku medycznym i naukowym. Po jego śmierci badania nad wykorzystaniem radioniki prowadziła jego następczyni, chiropraktyczka Ruth Drown, pionierka przeprowadzania leczenia na odległość.
Uważała, że wszyscy żyjemy w jednym wielkim polu energetycznym, przez które jesteśmy połączeni. Energia przekazywana nam z Wszechświata miała być według niej warunkiem zdrowia, a zaburzenia wykorzystania tej energii powodowały choroby. Rozwinęła urządzenia Abramsa tak, że była w stanie dokonywać diagnozy i terapii na większe odległości, właściwie bez ograniczeń – metodę tę nazwano więc nadawaniem radionicznym (ang. radionic broadcasting).
Drown wynalazła także kamerę radioniczną służącą do „fotografowania” ciał pacjentów na odległość, używając jedynie kropli krwi. Rozwinęła również klasyfikację schorzeń i chorób wraz z otrzymywanymi na urządzeniach wartościami dla tych zaburzeń. Niestety, również odkrycia Drown nie spotkały się z uznaniem środowiska – została skazana pod zarzutem oszustw medycznych.
Dalsze badania nad radioniką
Równolegle do amerykańskich kolegów, radionikę rozwijano także w Europie. W Ameryce zajmowali się nią głównie lekarze, natomiast w Europie narodziła się we francusko-belgijskiej szkole braci Servranx, a trudnili się nią przedstawiciele duchowieństwa i inżynierowie. W związku z tym radionika amerykańska służyła jedynie do diagnostyki i uzdrawiania, a na urządzeniach radionicznych znajdowały się reprezentacje wartości odpowiadających konkretnym narządom czy patologiom, natomiast urządzenia europejskie posiadały różnego rodzaju rysunki, symbole i odwzorowania również innych dziedzin życia, np. sfery uczuciowej czy finansowej. Przykłady pionierów radioniki, którzy przyczynili się do rozwoju tej dziedziny:
- Curtis Upton, Howard Armstrong i William Knuth – przeprowadzali eksperymenty radioniczne celem diagnozowania i leczenia chorób roślin oraz upraw, odkrywając sposób na stymulację wzrostu roślin bez stosowania nawozów oraz na pozbycie się pasożytów bez stosowania pestycydów.
- Thomas Galen Hieronymus – opracował urządzenie umożliwiające wykrycie dowolnego ze znanych pierwiastków na podstawie określonego promieniowania. Uważał, że przepływ elektronów charakterystyczny dla danego pierwiastka da się odwzorować poprzez przeniesienie do przewodnika elektrycznego. W ten sposób był w stanie np. hodować rośliny w ciemności poprzez zaopatrzenie je w druty i elektrody, którym wcześniej przekazano elementy światła.
- George de la Warr i jego żona Marjorie de la Warr – przeprowadzali wiele eksperymentów i ulepszali urządzenia radioniczne, przyczyniając się znacznie do rozwoju tej dziedziny.
- Malcolm Rade – jako pierwszy zastosował w radionice pojęcia matematyczne, odkrywając, że karta zawierająca diagram równoważny danej substancji może być naładowana energią i wywoływać te same efekty, co ta substancja. W związku z tym zbudował urządzenie zwane projektorem impulsów magnetycznych, za pomocą którego można było wysyłać pacjentom energię wzorów geometrycznych reprezentujących różne leki lub też tworzyć leki homeopatyczne, pierwiastki, witaminy itp. poprzez przekształcenie „istoty” leku w postać geometryczną w granulkach sacharozy czy roztworze alkoholowym.
- David Tansley – powiązał radionikę z filozofią Wschodu, pojęciami ciał energetycznych, wyższych stanów świadomości oraz czakr. Według niego choroby mają swoje źródło w zaburzeniach właśnie ciała energetycznego i czakr – zamknięte czakry powodują nieprawidłowe przepływy energii w ciele, a tym samym choroby. Na podstawie tej teorii zbudował swoją metodę radioniczną – terapię ośrodków.
- Giambattista Callegari – włoski badacz, który skonstruował urządzenie do praktykowania radiestezji i radioniki z obwodami oscylacyjnymi.
Jeśli chodzi o sferę duchową, radionika była na przestrzeni wieków postrzegana jako szarlataństwo, czary, okultyzm czy jasnowidzenie, sugeruje się także, że można tą drogą szkodzić ludziom. Praktycy radioniki jednak zazwyczaj mają na celu pomoc ludziom, zarówno w diagnozowaniu chorób i uzdrawianiu, jak i w odnajdywaniu zaginionych przedmiotów czy osób, źródeł wody i różnych surowców. Radionika może być stosowana także w celu leczenia zwierząt, poprawy ich potencjału rozrodczego, np. u drobiu, czy poprawy efektywności np. pszczół. Zastosowania poza zdrowotne radioniki opisano w poniższym artykule: link do artykułu nr 4.
Bibliografia:
https://www.radionicacallegari.com/
Matela L., 2021. Radiestezja. Nauka, praktyka, ochrona przed szkodliwym promieniowaniem, Wydawnictwo Kos, Katowice
Scofield T., 2008. The Radionic Principle: Mind over Matter
Sitkowski T., 2021. Radiestezja dla dociekliwych, Wydawnictwo Studio Astropsychologia, Białystok
Zostaw komentarz